Poefenpremiere

Spannende dag: De poefen gaan vandaag voor het eerst op deze Lazy Sunday met zijn allen naar buiten. De Lazy Sunday's zijn zondagen waarop alles mag en niets hoeft. De poefen zijn op deze zondagen onderdeel van het terras van de Noorderparkkamer. Mira heeft verder voor mooi meubilair en een gezellige huiskamersfeer gezorgd, de DJ draait fijne plaatjes en de catering is top. Als kers op de taart schijnt de zon volop vandaag en is het ook nog eens lekker druk. What do we need more?

Alle poefen krijgen de naam van hun maker. Deze wordt op een etiket geschreven en die bevestigen we vervolgens aan de juiste poef. Zo weet je bij aankoop niet alleen dat je een echte Tiny of Ria aan de haak hebt geslagen, je sponsort die persoon ook nog eens. Want met de opbrengst van de poefen zijn wij in staat nieuw materiaal aan te schaffen om met de maaksters weer nieuwe poefen te maken. En zo blijft het nog lang gezellig in Amsterdam Noord!

Het piepschuimimperium

Het moment waar ik al een paar weken naar uitkijk is er eindelijk: de poefen krijgen hun welverdiende vulling. Kleine korrels piepschuim gaan in een binnenzak, die ritsen we dicht en stoppen we in het gehaakte omhulsel van de poef. 

De piepschuimkanonnen staan al klaar, Mira hanteert met glans haar vulgereedschap en ik hou me bezig met het dichthaken van de bovenkantjes als alles er eindelijk inzit. Het wordt als vanzelfsprekend een takkebende van jewelste. Op het gras, in ons haar, op onze kleding, zelfs in mijn sokken vond ik er wat. Overal piepschuim! It's a long way... Gelukkig schijnt de zon en vloeit de ranja rijkelijk.

Met aan het eind van de middag dit als resultaat; een flinke berg poef. Mooi om ze zo bij elkaar te zien liggen. Allemaal zijn ze anders en toch ook weer niet. Grappig om te zien hoe verschillend mensen haken. De een maakt lange lossen, de ander strakke stokjes. Zou het wat over je innerlijk zeggen?

Hoe dan ook; na deze middag zijn alle poefen gevuld en moeten alleen de bovenkantjes er nog op. Dat is toch wel meer werk dan gedacht maar ach, wat worden ze mooi! 

Laatste ronde

Dinsdagmiddag. Snel laptop van de ene klus uit. Fiets uit het rek en op naar Noord, naar de andere klus. Op het pondje snel een boterham naar binnen. Pondje af. Terwijl ik mijn fiets bij de Noorderparkkamer parkeer hoor ik de dames al lachen; de stress die ik even voel omdat ik vandaag achterloop op de tijd, zakt meteen van me af: Koekjes, koffie en een berg poefen lachen me tegemoed. Hoi!

Mijn administratie is dan wel niet zo strak geregeld (zie bende in de hoek hieronder), maar het project loopt op rolletjes. Ons doel was het maken van 20 poefen, inmiddels zijn het er 25 geworden. 

De poefen en kussens zijn allemaal anders van vorm geworden. Bijvoorbeeld omdat de dikte en stevigheid van de Zpaghettidraad varieert. Of doordat de een strakker haakt dan de ander. Of met stokjes, rondjes met smokkelen, zonder smokkelen, met halve of hele vasten, kreeft- krab of dubbele steek. Snap jij het nog?

De drie poefen die al gevuld zijn schitteren in de Noorderparkkamer. Kijk hoe mooi! Three down, 22 to go. 50 kilo piepschuimballetjes in katoenen zakken zien te krijgen zonder dat het hele park besneeuwd raakt. Oef/. Hulde aan Brenda die alle binnenzakken alvast in elkaar heeft gezet.

Tussen haak- een breinaald door fiets ik maar direct even langs het DAC. Want daar zit Irma nog te haken. Wille heeft haar kussen af en is nu wel klaar met de Zpaghetti. Ans heeft ook een dappere poging gewaagd maar heeft de moed opgegeven.

Irma is denk ik aan haar vierde kussen bezig, een mooie blauwe. Ze gaat heel snel maar poseert hier even voor de foto. We kletsen en we drinken koffie. En ik haak verder aan mijn rondje, tadaa:

Dit grote kussen heeft Irma ook gemaakt. eerst een ketting van 40 steken en dan verder met vasten, bochtje om en weer een nieuwe toer. Totdat je een kussen van 60 bij 100 cm hebt. 

En dan weer op de fiets naar huis, met zware tassen vol Zpaghettipoef. 

De dames van de Stoffenkamer!

Hier zijn ze dan, mijn toppers uit de Stoffenkamer. Ze breien en haken maar ook naaien elke dinsdagmiddag met elkaar in de Noorderparkkamer. Daarnaast kletsen ze vooral ook heel veel en schromen ze niet om schuine moppen te tappen. Brenda is the leader of the gang en verzint telkens iets nieuws om met de dames te maken. En dat doen ze goed met zijn allen. Als een op hol geslagen haakclub zijn ze voor mij aan de slag gegaan. Het resultaat? Ongeveer TIEN mooie poefen in bijna 2 weken! Esther, Brenda, Ria, Tiny en Riet bedankt!

Een stapeltje poefen waar snel vulling in komt

De Zpaghetti-Angels in de zon

Zpaghetti-Angels met hun maaksels

Brenda en Tiny in actie

Esther haakt het laatste rondje

Plundra

Inmiddels staat de teller van het project op 10 vrijwilligers en 15 poefen en kussens. Ik ben heel blij met zoveel haakhulp. Ik ben al bijna door de helft van de voorraad Zpaghetti heen, de opslag ligt er al best geplunderd bij. 

Vorderingen vanuit het DAC

Vorige week zat ze nog wat stilletjes naast me, volgens mij ging het even niet zo goed met haar. Vandaag kan ze gelukkig weer lachen. Irma haalt trots haar gehaakte kussen van gele Zpaghetti tevoorschijn. Prachtige steken in een zonnige kleur. Oe die staat vast mooi straks in het groen van het Noorderpark! Eerst nog even de vulling erin, dan zal ik een foto plaatsen. Inmiddels is Irma aan haar derde kussen begonnen, ook deze gaat als een speer. Ik beloof volgende week de biljartgroen mee te nemen. Irma is hoooked aan Zpaghetti moet u weten.   


Terwijl Anita Meijer iets later keihard uit de boxen knalt, werken we met zijn 3-en rustig door aan onze werkjes. Willie breit er lustig op los, ze heeft al 1 kant van haar grote cognackleurige kussen af. Het breien is wat zwaarder dan het haken omdat alle steken op 1 pen moeten blijven zitten. Het kan dan na een tijdje ook best wat spierpijn geven. Maar Willie staat haar vrouwtje en is aan het eind van de middag al bijna halverwege de achterkant van haar kussen. Ze breit heel netjes en strak waardoor het weefsel een mooie structuur krijgt. Ik ben benieuwd hoe het kussen er volgende week uitziet.


En ik, ik haak voor het eerst een rondje zoals Ans me vorige week heeft voorgedaan. Het wordt eindelijk eens geen flapperende pannenkoek zoals mijn eerdere probeersels. 

Voor wie zich nog wil opgeven...

Proud to present: Koosje

Ik ben nog maar net wakker als Mira me enthousiast vertelt over het vers ontdekte breitalent uit Amsterdam Noord: Koosje. Ze werkt uitsluitend zonder patroon en gebruikt de meest waanzinnige kleuren in haar collectie gebreide kleding. Benieuwd als ik ben, fiets ik met Mira mee naar het DAC aan de Wingerdweg. Onze tassen volgeladen met Zpaghetti. 
Het DAC is een dagopvang voor mensen met een verleden in de psychiatrie. Er worden daar veel activiteiten aangeboden aan mensen die op doordeweekse dagen wat meer dagstructuur kunnen gebruiken. Daarnaast is het is er ook gewoon heel gezellig.
Ik ben toch best heel benieuwd naar Koosje en haar breisels wanneer ik de grote kloosterdeur opentrek en voor het eerst het DAC binnenloop. Begeleidster Marja loodst ons direct de hobbyruimte in waar Koosje net haar nieuwe gebreide truien in het winkeltje aan het ophangen is. En inderdaad, wat een prachtexemplaren, kunnen zo de catwalk op.


Een week later krijg ik weer een telefoontje van Mira: Koosje heeft in een paar dagen al drie zitzakken voor ons gemaakt. Steken zus, steken zo. Alles op 1 pen en een paar blaren verder hier alvast een voorproefje: Tadaaa!

De allereerste Koosje!

De allereerste Koosje, bijna te koop!

En wat is nou eigenlijk je plan?

Ik hoor het je denken.


Via de Noorderparkkamer raak ik in contact met Mira ter Braak. Zij is daar onder andere ontwerper van het nieuwe interieur. We praten wat en besluiten onze missies aan elkaar te koppelen: Met zoveel mogelijk bewoners uit Amsterdam Noord werken aan allerlei gehaakte en gebreide zitmeubels van Zpaghetti. Van poeven tot hobbelpaarden tot kinderstoelen, niks is te gek. Als het maar lekker zit en mooi staat in de huiskamer en op het terras van de Noorderparkkamer. Wel zo fijn als je luistert naar een prachtige aria op die zondagen in mei tijdens Stof, Wol en Opera. 


(En heel toevallig, als je de stoel waarop je zit erg mooi vindt, mag je deze voor een klein prijsje mee naar huis nemen.)


Een reis door zolderkamers en kringloopwinkels, dat wordt het. Maar zeker ook een reis door de creativiteit die we Noord aantreffen. Want Mira en ik kunnen wel allerlei leuke dingen bedenken, stiekem kunnen we zelf eigenlijk niet zo goed breien. Bovendien is het veel leuker om samen met anderen te doen. Zo stimuleren we samenwerking tussen verschillende groepen mensen en dat is nog eens fijn voor de buurt ook.