Het moment waar ik al een paar weken naar uitkijk is er eindelijk: de poefen krijgen hun welverdiende vulling. Kleine korrels piepschuim gaan in een binnenzak, die ritsen we dicht en stoppen we in het gehaakte omhulsel van de poef.
De piepschuimkanonnen staan al klaar, Mira hanteert met glans haar vulgereedschap en ik hou me bezig met het dichthaken van de bovenkantjes als alles er eindelijk inzit. Het wordt als vanzelfsprekend een takkebende van jewelste. Op het gras, in ons haar, op onze kleding, zelfs in mijn sokken vond ik er wat. Overal piepschuim! It's a long way... Gelukkig schijnt de zon en vloeit de ranja rijkelijk.
Met aan het eind van de middag dit als resultaat; een flinke berg poef. Mooi om ze zo bij elkaar te zien liggen. Allemaal zijn ze anders en toch ook weer niet. Grappig om te zien hoe verschillend mensen haken. De een maakt lange lossen, de ander strakke stokjes. Zou het wat over je innerlijk zeggen?
Hoe dan ook; na deze middag zijn alle poefen gevuld en moeten alleen de bovenkantjes er nog op. Dat is toch wel meer werk dan gedacht maar ach, wat worden ze mooi!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten