Poefenpremiere

Spannende dag: De poefen gaan vandaag voor het eerst op deze Lazy Sunday met zijn allen naar buiten. De Lazy Sunday's zijn zondagen waarop alles mag en niets hoeft. De poefen zijn op deze zondagen onderdeel van het terras van de Noorderparkkamer. Mira heeft verder voor mooi meubilair en een gezellige huiskamersfeer gezorgd, de DJ draait fijne plaatjes en de catering is top. Als kers op de taart schijnt de zon volop vandaag en is het ook nog eens lekker druk. What do we need more?

Alle poefen krijgen de naam van hun maker. Deze wordt op een etiket geschreven en die bevestigen we vervolgens aan de juiste poef. Zo weet je bij aankoop niet alleen dat je een echte Tiny of Ria aan de haak hebt geslagen, je sponsort die persoon ook nog eens. Want met de opbrengst van de poefen zijn wij in staat nieuw materiaal aan te schaffen om met de maaksters weer nieuwe poefen te maken. En zo blijft het nog lang gezellig in Amsterdam Noord!

Het piepschuimimperium

Het moment waar ik al een paar weken naar uitkijk is er eindelijk: de poefen krijgen hun welverdiende vulling. Kleine korrels piepschuim gaan in een binnenzak, die ritsen we dicht en stoppen we in het gehaakte omhulsel van de poef. 

De piepschuimkanonnen staan al klaar, Mira hanteert met glans haar vulgereedschap en ik hou me bezig met het dichthaken van de bovenkantjes als alles er eindelijk inzit. Het wordt als vanzelfsprekend een takkebende van jewelste. Op het gras, in ons haar, op onze kleding, zelfs in mijn sokken vond ik er wat. Overal piepschuim! It's a long way... Gelukkig schijnt de zon en vloeit de ranja rijkelijk.

Met aan het eind van de middag dit als resultaat; een flinke berg poef. Mooi om ze zo bij elkaar te zien liggen. Allemaal zijn ze anders en toch ook weer niet. Grappig om te zien hoe verschillend mensen haken. De een maakt lange lossen, de ander strakke stokjes. Zou het wat over je innerlijk zeggen?

Hoe dan ook; na deze middag zijn alle poefen gevuld en moeten alleen de bovenkantjes er nog op. Dat is toch wel meer werk dan gedacht maar ach, wat worden ze mooi! 

Laatste ronde

Dinsdagmiddag. Snel laptop van de ene klus uit. Fiets uit het rek en op naar Noord, naar de andere klus. Op het pondje snel een boterham naar binnen. Pondje af. Terwijl ik mijn fiets bij de Noorderparkkamer parkeer hoor ik de dames al lachen; de stress die ik even voel omdat ik vandaag achterloop op de tijd, zakt meteen van me af: Koekjes, koffie en een berg poefen lachen me tegemoed. Hoi!

Mijn administratie is dan wel niet zo strak geregeld (zie bende in de hoek hieronder), maar het project loopt op rolletjes. Ons doel was het maken van 20 poefen, inmiddels zijn het er 25 geworden. 

De poefen en kussens zijn allemaal anders van vorm geworden. Bijvoorbeeld omdat de dikte en stevigheid van de Zpaghettidraad varieert. Of doordat de een strakker haakt dan de ander. Of met stokjes, rondjes met smokkelen, zonder smokkelen, met halve of hele vasten, kreeft- krab of dubbele steek. Snap jij het nog?

De drie poefen die al gevuld zijn schitteren in de Noorderparkkamer. Kijk hoe mooi! Three down, 22 to go. 50 kilo piepschuimballetjes in katoenen zakken zien te krijgen zonder dat het hele park besneeuwd raakt. Oef/. Hulde aan Brenda die alle binnenzakken alvast in elkaar heeft gezet.

Tussen haak- een breinaald door fiets ik maar direct even langs het DAC. Want daar zit Irma nog te haken. Wille heeft haar kussen af en is nu wel klaar met de Zpaghetti. Ans heeft ook een dappere poging gewaagd maar heeft de moed opgegeven.

Irma is denk ik aan haar vierde kussen bezig, een mooie blauwe. Ze gaat heel snel maar poseert hier even voor de foto. We kletsen en we drinken koffie. En ik haak verder aan mijn rondje, tadaa:

Dit grote kussen heeft Irma ook gemaakt. eerst een ketting van 40 steken en dan verder met vasten, bochtje om en weer een nieuwe toer. Totdat je een kussen van 60 bij 100 cm hebt. 

En dan weer op de fiets naar huis, met zware tassen vol Zpaghettipoef.